Douwe Bob boeken?

Biografie Douwe Bob

En daar zat hij dan een maand thuis op de bank te huilen, in zak en as, verteerd door liefdesverdriet, alleen zijn hondje Tammy kon hem nog troosten. Toen de Amsterdamse singer-songwriter – vijfentwintig inmiddels, ‘The Shape I’m In’ is zijn vierde album- werd verlaten door de vrouw die hij als zijn ‘Queen Of Hearts’ beschouwde, voelde hij zich alsof hij tegen een muur aan knalde. Correctie, tegen een spiegel.

Liedjes als Let You Go, Consider, I’ll Be There, Running Around en de hartverscheurende ballad I Do, gezongen samen met Jacqueline Govaert… ze staan allemaal in het teken van de hoofdthematiek van het album. Gefnuikte liefde, eerlijkheid en pijnlijke zelf confrontatie. En daaruit voortvloeiend: zelfrelativering. Zoals hij zingt in Running Around: ‘Only the biggest loss can make you feel so small.’

Is dit de essentie van het leven?

Succes en status, alles wat er bij komt kijken, het is uiteindelijk louter Make Believe, zoals Douwe Bob in het gelijknamige nummer verkondigt. ‘Ik denk vaak: “Is dit de essentie van het leven? Wat stelt het nou echt voor?” Op een gegeven moment besef je dat je niets meer waard bent dan een mier of een bij. Eigenlijk is dat een zeer bevrijdend inzicht.’

Voor het eerst had Douwe Bob meer gegeven om een vrouw dan om zijn muziek. ‘Dat had ik nog nooit meegemaakt. Als zo’n belangrijke relatie wegvalt is dat een hele heavy gewaarwording. Als singer-songwriter rest je dan maar één ding. Teruggrijpen naar wat blijkbaar je enige echte liefde is, de gitaar.’

Meedogenloos zelfportret

Op The Shape I’m In schetst hij ons een meedogenloos zelfportret. Niet bepaald de ideale schoonzoon. Met name in het titelnummer gaat hij bijzonder diep.

I bury all my secrets deep
I scream out loud when I’m asleep
I smashed the mirror more than twice
I have no problem telling lies
I drowned a bird when I was eight
I have a hard time telling love from hate
The list is long, my temper short

Ook in On The Road, een emotioneel nummer over vriendschap, spaart hij zichzelf niet. ‘Ik kruip daar in de slachtofferrol en ga daarin veel te ver, zo van: “Gast, je bent een verrader, omdat je niet met me door drinkt in de kroeg. Je laat me alleen met mijn verdriet.” Zo kan ik ook soms zijn.’

Dit is geen ego-ding

Eerlijkheid boven alles. ‘Want als ik lieg tegen de luisteraar, dan lieg ik tegen mezelf. Ik zweer dat het me lukt om te vechten tegen mijn eigen demonen. Ik hoop dat anderen daar wat aan hebben. Dit is geen ego-ding, ik kick er niet op om te laten horen hoe ik de spiegel kapot sla. Ik wil er mensen juist een hart onder de riem mee steken. Blijf vechten tegen je demonen, breek uit die vicieuze cirkel.’

Voor een album dat tekstueel zo diep graaft, klinkt The Shape I’m In verrassend poppy. Ook in muzikaal opzicht heeft Douwe Bob een nieuwe ‘shape’ aangenomen. Hij en zijn begeleiders (Bram Hakkens: drums, Jeroen Overman: bas, JP Hoekstra: gitaar, Matthijs van Duijvenbode: toetsen, Thijs Boontjes: toetsen) zijn niet meer die ambachtelijke seventies- en sixties-band van de drie eerdere albums. Op The Shape I’m In gaan ze een stuk moderner te werk.

Boekingen Douwe Bob

‘Dit is een break up-plaat waarop je kunt dansen’, aldus Douwe Bob. Alle songs, stuk voor stuk ijzersterke melodieën, zijn geschreven met de hele band op een oude veerboot vlakbij het huis van Douwe Bob. Voor dit album werkt hij ook met een nieuwe producer: Thijs van der Klugt, van het Haarlemse producers- en electroduo Baskerville.

Douwe Bob: ‘De samenwerking verliep heel organisch. Thijs schuwt geen synthesizers. Sterker nog, hij vindt ze te gek. Van die jaren tachtig en negentig-synthesizers. Die vind ik stoer. Mijn lp-collectie bestaat voor vijfennegentig procent uit oude country. Hoe tof is het dan om eens iets heel anders te doen! Het voelde meteen goed. Ik hoefde niet te wennen. Ik zat naast Thijs in de studio en dacht de hele tijd: ‘Dit is vet! Oh my god, ik vind dit zo vet.’

Shine, de eerste single van het album, is een goed voorbeeld van dit nieuwe geluid. Niet eerder klonk Douwe Bob zo poppy als in deze montere oproep – gericht aan een goede vriend, maar ook aan zeker zichzelf – om te vlammen in plaats van in lethargie te blijven hangen.

Foto: Brendan De Clercq